Przestrzeń sypialni wypełnia intensywne pomarańczowe światło, które wpada przez okna na poddaszu, zlokalizowane po obu stronach rorbu. Spoglądam przez szybę; góry na wprost mnie mają nasycone barwy – od żółtego przez pomarańcz po czerwień. Przywodzą na myśl Ayers Rock (Uluru) – świętą skałę Aborygenów.

Zbiegam po schodach, narzucam na siebie sweter, wciskam na głowę kapelusz i otwieram drzwi wychodzące na taras przy samym morzu. Barwy malowane przez światło wschodzącego słońca, ciemne chmury nadciągające z naprzeciwka, pierwsze krople deszczu, tęcza i absolutna cisza – zapowiada się potężny sztorm, który tego dnia nadciągnie na Archipelag Północy. 

Ballstad. Godziny poranne.
– Widziałeś to?! – krzyczę do Marcina, za każdym razem widząc rozmaite przedmioty dosłownie przelatujące obok naszych okien.
Wiatr wiejący z prędkością znacznie przekraczającą 100 kilometrów na godzinę sprawia, że kabina, w której jesteśmy, zdaje się za moment podzielić los owych przedmiotów przelatujących za oknami, nawet jeśli nie w całości, to we fragmentach. Potężne huki, świsty i ulewny deszcz, który niesiony wiatrem pada poziomo. Poranek zlewa się z wieczorem, szarość, granat i odcinająca się biel domków zdają się jedynymi kolorami, jakie na te dni natura przewidziała w palecie barw. Zważywszy na ostrzeżenia i komunikaty o pozostaniu w domach, książki, karty, gorące napary, świece i stworzenie pozornej oazy spokoju zdają się najlepszą opcją na najbliższe dni. 

[ fragment naszej książki „Projekt Północ. Śnieg i sól morska” ]